هنرمند سقزی، در بوکان درخشید در مریوان به اوج رسید

          فرهاد 
            بازدید : 214
          سه شنبه 05 آبان 1394
           نظرات (0)
        

هنرمند سقزی، در بوکان درخشید در مریوان به اوج رسید
کردپرس؛ «نازیلا امینی» متولد دهه شصت در شهر سقز است، لیسانس روانشناسی را از دانشگاه پیام نور سنندج گرفت اما استعدادش را در هنر تئاتر پیدا کرد. در کمتر از یک ماه دو موفقیت را در این عرصه کسب کرد،

در بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان آذربایجان غربی که به میزبانی بوکان برگزار شد و عنوان بازیگر اول زن را کسب کرد و به دنبال آن رتبه دوم مشترک بازیگری زن جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان را کسب کرد و به همراه گروه تئاتر آناهیتا سقز به جشنواره بین المللی سقز راه پیدا کرد.خبرنگار کردپرس برای معرفی بهتر و بیشتر این هنرمند سقزی با وی گفت وگوی مفصلی به شرح زیر داشته است:

کردپرس؛ «نازیلا امینی» را به مخاطبان ما معرفی می کنید؟

*نازیلا امینی یک دختر شاد و پر انرژی که به هنر خیاطی مشغول است ودوست دارد که اطرافیان همیشه ازش راضی باشند، البته بعضی وقتها هم یه خیاط بد قول است که غالبا مشتریان صداشون در میاد اما در کل راضی بیرون می روند.

کردپرس؛ «نازیلا امینی» به مانند یک بازیگر تئاتر چگونه معرفی می کنید؟

*نازیلا امینی بازیگر و طراح لباس که همیشه تلاش کرده است که تماشاگراش از سالن یا محل اجرا راضی بیرون بروند و برای یاد گرفتن همیشه آماده است و مطمعن است که خیلی چیزها است که باید یاد بگیرد و دوست دارد خیلی حرفه ای عمل کند عاشق هنر ،طبیعت و هر چیزی که برایش الهام بخش باشد، است.

بازیگر تئاتر به خاطر شهرت وارد این هنر نمی شود

کردپرس، چرا بازیگر تئاتر شدید؟ عشق به شهرت شما را به عرصه تئاتر و بازیگر کشاند؟

*روی آوردن من به تئاتر به دوران کودکی ام بر می گردد؛ زمانی که مهد کودک می رفتم بیشتر از اینکه تو گروه سرود باشم، دوست داشتم تو گروه نمایش باشم. دوران مدرسه هم همینطور و بعد کاملا ارتباطمبا تئاتر قطع شد و وارد گروه های دف نوازی و موسیقی شدم و از طریق گروه دف نوازی، دوباره وارد تئاتر شدم. چون همیشه عاشق بازی کردن رو سن بودم و باور داشتم که می توانم. فکر نمی کنم هیچ بازیگر تئاتری به خاطر شهرت وارد این هنر شده باشد، بازیگران سینما رو نمیدونم، اما مطمئنم کسی برای شهرت وارد تئاتر نمی شود، چون بازیگر تئاتر عاشق است و وقتی به این حرفه وصل شد، منفصل شدنش تقریبا غیر ممکن می شود، مگر در شرایط خاص.

کردپرس؛ برای حضور در عرصه تئاتر حامی یا حامیانی داشتید؟

* پدر و مادرم و خواهرم بزرگترین مشوق های من در تمام کارهای زندگیم هستند. که از خانواده ام ممنونم و دست تک تک آنها می بوسم و اما یک برادر بزرگوار به اسم اقای «شهریار احمدی» باعث و بانی ورود مجدد من به عرصه مقدس تئاتر شد، که این لطفشان را هیچ وقت فراموش نخواهم کرد .

و بعد از ایشون اقای «کمال نوجوان» که زحمات بسیار زیادی برای من کشیدند و مهمتر از همه جناب اقای «افشین ناصری» که من هر چی دارم از زحمات ایشون است .البته دوستان زیاد دیگری هم هستند که اگر بخواهم از همه آنها اسم بیارم باید یک کتاب بنویسم.

کردپرس؛ دوست دارید چه نقشی را بازی کنید که تا به حال در آن موقعیت قرار نگرفته اید؟

* نقشی که همیشه دوست داشتم بازی کنم نقش یک سرباز نظامی بود که در کار اخیرم به لطف اقای ناصری این نقش را در نمایش «ما سه نفر» بازی کردم اما در کل نقشهای متفاوت و سخت را دوست دارم . دوست دارم برای گرفتن تیپ شخصیتی کاراکتر، به خودم زیادی زحمت بدهم و تلاش کنم، این تلاش مداوم برای کارهای بعدی روحیه و انگیزه می دهد.

خوشخالی هنرمند در رضایت مردم است

کردپرس؛ هر کسی در حرفه خودش خاطرات بد و خوب دارد، بدترین و خوب ترین خاطره شما چیست؟

*تمام دوران بازیگری خاطره است و تلخ ترینشم بعدها شیرین می شود. اما بهترین خاطرم در جشنواره تئاتر استانی کردستان بود که بعد از اختلافات سختی که با کارگردان داشتم و کلی از دستم عصبانی شد و گفت که خیلی بد بازی کردی، اختتامیه به من جایزه دادند که اولین جایزه کار صحنه ای بود که دریافت کردم و هیچوقت فراموش نمی کنم .بدترین خاطره هم این بود که مادر بزرگم فوت کرده بود و مجبور بودم که در جشنواره شرکت کنم.

کردپرس؛ روز آخر اجرا تئاتر از چه چیز خوشحال و از چه چیز ناراحت می‌شوید؟

* هیچ چیز به این اندازه خوشحال کننده نیست که مردم از اجرا راضی باشند و این تنها حرف من نیست همه هنرمندان بر این امر اعتقادند .اما استراحت برای کارها و اجراهای بعدی ناراحت کننده است.

کردپرس؛ در بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان آذربایجان غربی که به میزبانی بوکان برگزار شد با نمایش «ما سه نفر»حضور داشتید. از این نمایش و نقش خودتون در آن که لوح بهترین بازیگر زن جشنواره را برای شما به همراه داشت، بفرمایید.

* یکی از کارهایی که من مدت زیادی بود دوست داشتم در آن بازی کنم کاری چون نمایش «ما سه نفر» است. من نقش یک سرباز نظامی را داشتم که با دو تن از همراهانش قرار بوده یک تپه ی استراتژیکی را فتح کنند که در این رابطه یک سری اتفاقات می افتد که نویسنده در قالب طنز بیان کرده و برای مخاطب بسیار دلنشین و زیبا است.

کردپرس؛ شما برای بازی در نمایش «سونامی جوراب» از سقز رتبه دوم مشترک بازیگری زن جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان را به خود اختصاص دادید. از این نمایش و نقش خود بفرمایید.

*«سونامی جوراب» کاری از اقا «هیوا اسد بیگی» بازیگر و کارگردان و نویسنده خوب سقزی است که موضوعش در خصوص جوانی است که تصمیم به ازدواج داره و پدرش به انتخاب خودش یک دختر با معیارهای خودش برای این جوان انتخاب می کند و یک روز این جوان با خرید یک جفت جوراب برای همسرش زندگیش از این رو به اون رو میشود و ...الی اخر

کردپرس؛ وقتی در بیست وهفتمین جشنواره تئاتر استان آذربایجان غربی به عنوان بازیگر اول زن استان آذربایجان غربی معرفی شدید چه احساسی داشتید؟

*خوب واقعا نمیدونم چی بگم یک لحظه احساس کردم همه خستگی چند ماهه از تنم در رفت و فورا خدا رو شکر کردم چون زحماتم بی فایده نبود و رونق دوباره گرفتم .

کردپرس؛ وقتی بعد از دو هفته به عنوان دومین بازیگر زن جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان معرفی شدید، احساس شما با کسب مقام اول بازیگر زن استان فرقی داشت؟ اگر داشت چرا؟

*مطمعنا فرق داشت. خوب در واقع جشنواره مریوان یک جشنواره بین المللی است و کسب مقام در این جشنواره برای من خیلی مهم بود و بیشتر از همه چیزی که زیاد حایز اهمیت بود شور و شوق مردم بود وقتی خنده رو لبهای مردم می دیدم انرژیم چند برابر می شد و این بزرگترین مقام برای من است.

داوری در بیست وهفتمین جشنواره تئاتر آذرابایجان غربی سلیقه ای بود

کردپرس؛ با توجه به اینکه شما سابقه حضور در جشنواره های گذشته تئاتر آذربایجان غربی را هم دارید، به نظر شما بیست و هفتمین جشنواره تئاتر این استان به میزبانی بوکان با دوره های گذشته از لحاظ کیفیت و نحوه داوری بهتر بوده است؟

*من پارسال در جشنواره استانی آذربایجان حضور داشتم اما یک مسئله در جشنواره استانی وجود دارد که متاسفانه هر سال هم تکرار می شود که آنهم نحوه داوری آثار است که نحوه داوری پارسال از امسال خیلی بهتر بود. امسال داوری متأسفانه به طرف سلیقه و سفارش کشیده شد هر چند این مساله متاسفانه خیلی در جشنواره ها تکرار میشه و این کار باعث شده که عده ای مورد ظلم قرار بگیرند و این اصلا درست نیست.

کردپرس؛ جشنواره تئاتر بین المللی مریوان را با دوره های گذشته مقایسه کنید، چه نتیجه ای می گیرید.

*من امسال برای اولین بار بود که در جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوان حضور داشتم و این برای من بسیار افتخار آمیز است. مریوان واقعا میزبانی عالی و خوب بود و همه چیز به جا و عالی برگزار شد، اما تنها چیزی که گروه ها را اذیت می کرد مکان و زمان برگزاری اجراها بود که عادلانه تقسیم نشده بود و گروه هایی که سالهای قبل حضور داشتند، می گفتند امسال کارهای ارائه شده در جشنواره در سطح خیلی بالاتری نسبت به دوره های قبل بوده است.

مردم سقز بهترین تماشاگران هستند و در آذربایجان غربی بالعکس است

کردپرس؛ شما در بیست و هفتیمن جشنواره تئاتر استان آذربایجان غربی با گروه تئاتر بوکان حضور داشتید و در جشنواره بین المللی تئاتر خیابانی مریوانبا یک گروه نمایش از سقز، یعنی تئاتر را در دو استان و دو شهر متفاوت تجربه کرده اید، نحوه تعامل مسئولان و مردم در این دو استان و دو شهر با هنر تئاتر را چگونه ارزیابی می کنید.

*فعالیتهای هنری من بیشتر در استان کردستان و شهرستان سقز است، اما این افتخاری برای بنده است که در حضور استاد خوب و با تجربه ای مثل اقای ناصری در بوکان نیز فعالیت داشته ام.

زمانی که در شهر سقز کاری به روی صحنه می رود، مردم جلو در سالن صف می کشند و هیچ وقت به رقم مبلغ بلیط توجه نمی کنند و همیشه حامی هنرمندان بودند، مخصوصا کارهای خیابانی که با استقبال عالی از سوی مردم مواجه می شود و این حمایتها و استقبالها، هنرمندان را به ارائه کارهای قوی تر و باکیفیت تر تشویق می کند. شهرستان سقز دوازده دوره میزبان جشنواره کُردی و چهار دوره جشنواره خیابانی و دو دوره جشنواره شهروند بوده ومردم سقز امتحان خود را به عنوان بهترین تماشاگران پس داده اند. اما استان اذربایجان تقریبا عکس این موضوع است.

کردپرس، دلیل این موضوع چیست؟

* دلیل این را واقعا نمی دانم. سالنها موقع اجرای کنسرت در بوکان مملو از جوانهای پر شور می شود اما برای اجرای تئاترها این موضوع کاملا برعکس است که امیدوارم مسئولان این استان بتوانند راه حلی برای این موضوع پیدا کنند.

امکانات تئاتر در بوکان مناسب نیست

کردپرس؛امکانات شهرستانهای سقز و بوکان را برای هنر تئاتر چگونه ارزیابی می کنید؟

* خوشبختانه در سایه لطف مسئولان به ویژه جناب آقای ورمقانی فرماندار محترم شهرستان سقز، امکانات و فرصتهای خوبی برای ما فراهم شد.

امسال تعمیرات سالن ارشاد انجام شد و همچنین یک سالن حرفه ای هشتصد صندلی با تمام امکانات در حال ساخت است که قول داده اند در سال 95 به اتمام برسد. در بوکان دقیقا عکس این موضوع است. حتی یک اتاق پلاتو جهت تمرین گروه های نمایشی وجود ندارد، تنها سالنی که قابل استفاده باشد سالن سیمرغ است که این سالن هم هیچ تجهیزات صوتی و نوری مناسبی ندارد که امیدوارم مسئولان شهرستان بوکان رسیدگی کنند.

ورود تئاتر شهرستان به جشنواره فجر سخت است

کردپرس؛ این روزها هنر تئاتر مخاطب چندانی ندارد، به نظر شما چرا تئاتر مخاطب ندارد؟

*کم مخاطب بودن هنر تئاتر به خلا هنری بر می گردد و غالب مردم این خلاء را با رسانه ها و دیدن برنامه های ماهواره و تلویزیون پر می کنند و مسئولان بزرگترین عامل به وجود آمادن این خلا هستند.

وقتی جوانی علاقه مند به علت شرایط مالی و کمبود بودجه نمی تواند، کار کند، پای سریالهای 400 قسمتی می نشیند و بدون تقبل هزینه زیاد نیاز هنری خود را تامین می کند و متاسفانه این بزرگترین مشکل است که هنوزم که هنوزه راه حلی برای حل آن پیدا نشده است.

کردپرس؛ آیا قبول دارید که تئاتر در تهران خلاصه شده است و به تئاتر شهرستان بهایی داده نمی شود؟

* این مسئله را در رابطه با جشنواره بین المللی تئاتر فجر قبول دارم. تا تهران و حومه در لیست کارها باشد ورود کار شهرستان ها به این جشنواره سخت و گاهی وقتها به طور مستقیم غیر ممکن است. به همین جهت هنرمندان تلاش می کنند که از طریق جشنواره استانی و یا سایر جشنواره هایی که خروجی به فجر دارد به جشنواره فجر راه پیدا کند که این امر در سایه لطف داوران محترم تقریبا غیر ممکن شده است و انتخاب ها به مراکز استان اختصاص داده شده و این یک انتخاب ناعادلانه و نابرابراست.

کردپرس؛به عنوان سئوال آخر،هنر تئاتر در شهرستان تنهادر روزهای جشنواره ها زنده می شود اکثر روزهای سال در خواب است. این را قبول دارید؟ راهکار چیست؟

*قبول دارم. چون گروه های نمایشی در سطح شهرستانهای به دلایلی نمی توانند فعالیت کنند یکی از مهم ترین دلیل این وضعیت نبودن حامی مالی یا همان اسپانسر است.

گروه های نمایش در شهرستانها برای بردن یک کار بر روی صحنه غالبا از جیبشان مایه می گذارند . اگر از این گروه های نمایشی حمایتهای مالی بشود هر سال ده یا دوازده کار روی صحنه می رود.

اگر شش ماه اول سال بودجه خاصی به گروه های نمایش برای اجراهای خیابانی در پارکها اختصاص داده شود این هنر مقدس زنده می شود./

منبع:کرد پرس