توضیحاتی در مورد شهر بوکان

توضیحاتی در مورد شهر بوکان

بوکان بۆکان
کشور	ایران
استان	آذربایجان غربی
شهرستان	بوکان
بخش	مرکزی
مردم
جمعیت	۱۷۰٬۶۰۰ نفر(۱۳۹۰)[۱]
رشد جمعیت	۴/۱ درصد سالیانه[۲]
اطلاعات شهری
شهردار	رشید میرحسامی[۱۰]
تأسیس شهرداری	۱۳۲۷[۱۱]
ره‌آورد	فرش، صنایع دستی، شیرینی محلی، قالی، ترشی، سبزیجات، ماهی قزل آلا، لبنیات محلی و انواع میوه‌های فصلی
پیش‌شماره تلفنی	۴–۰۴۴ و پیش شمارهٔ مراکز شهری:۶۲٬۶۳[۹]
شناسهٔ ملی خودرو	ایران ن ۲۷

بوکان  یکی از شهرهای مهم کردنشین ایران و مرکز شهرستان بوکان است که در شمال‌غربی ایران و در استان آذربایجان غربی واقع شده‌است. این شهر از سمت غرب به کوه‌های برده زرد، برده رش و از سمت شرق به کوه نالشکینه محدود شده‌است و در دشت‌های استپی و زمین‌های حاصلخیز قرار گرفته‌است.

بوکان نسبت به بسیاری از شهرهای ایران، شهر جوانی محسوب می‌شود و از نظر بافت تاریخی در دوران قاجار بنیان گذاشته شده و حدود دو قرن قدمت دارد. اما تا پیش از دورهٔ قاجار نامی از بوکان در منابع تاریخی و جغرافیایی دیده نمی‌شود. روایات زیادی در مورد ریشهٔ نام این شهر وجود دارد، مردم کُرد معتقدند بوکان از دو کلمهٔ «بوک» که معنی آن در زبان کردی «عروس» است و «–ان» که علامت جمع پسوند است گرفته شده است.

این شهر در جنوب مرکزی استان آذربایجان غربی و در ارتفاع ۱٬۳۷۰ متری از سطح دریا و در منطقهٔ کوهستانی واقع شده و آب‌وهوای معتدلی دارد و با شهر ارومیه ۱۸۵ کیلومتر فاصله دارد. همچنین با کردستان عراق دارای خط ارتباطی زمینی است. طبق نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۸۵ شهرستان بوکان با ۷۴٫۲۵ درصد جمعیت شهرنشین؛ رتبهٔ نخست شهرنشینی را در استان آذربایجان غربی به خود اختصاص داده‌است.

مردم شهر بوکان عمدتاً مسلمان و پیرو مذهب سنی شافعی و برخی شیعه هستند، اما اقلیتی از پیروان سایر ادیان نیز در سطح شهر وجود دارند. زبان مردم بوکان کردی سورانی با لهجهٔ مُکریانی است.

در سلسله‌های حکومتی ایران منطقهٔ بوکان، پایتخت حکومت مَنّائیان بوده که از سال ۶۱۶ تا ۸۵۰ پیش از میلاد (۲۳۴ سال) بر ایران فرمانروایی کرده‌اند.^[۱۲]برخی از مورخان و باستانشناسان معتقدند که آثار بدست آمده از این شهر و حومه آن نشان می‌دهد که بوکان همان هگمتانه است، حتی برخی گمان برده‌اند آنچه مورخان یونانی و از جمله هرودت در وصف اکباتان گفته‌اند، ممکن است با قلایچی بوکان تطبیق کند، زیرا در قلایچی دیوارهای هفت رنگی وجود دارد که به دیوارهایی که هرودوت در هگمتانه توصیف می‌کند، شباهت بسیاری دارد.

در زمان ناصرالدین شاه قاجار، بوکان تحت تملک عزیزخان مکری بوده است، با جمعیتی تنها ۱۰۰ نفره در ۱۲۳۱ خورشیدی. در اولین سرشماری دوره پهلوی به سال ۱۳۳۵، جمعیت این شهر بالغ بر ۵٬۳۰۷ نفر بوده و در طی مدت کوتاهی، یعنی در سال ۱۳۶۵ جمعیت آن به ۶۷٬۹۳۸ نفر رسیده‌است و از رتبه هشت جمعیتی در میان شهرهای استان آذربایجان غربی به رتبه سوم صعود کرد. طبق سرشماری سال ۱۳۹۰ جمعیت بوکان ۱۷۰٬۶۰۰ تن بوده و پنجاه‌ویکمین شهر پرجمعیت ایران و سومین و چهارمین شهر پرجمعیت آذربایجان غربی و بخش‌های کردنشین ایران به‌شمار می‌رود.

از لحاظ گردشگری، قدمت بیشتر بناهای تاریخی بوکان به دوره قاجار و دوره معاصر بازمی‌گردد. از مهم‌ترین صنایع دستی شهر، قالی بافی و فرش است که فرش بوکان از شهرت جهانی برخورد دار است. ۸۵ درصد فرش تولیدی بوکان به خارج از کشور صادر و مابقی آن نیز در داخل ایران مورد استفاده قرار می‌گیرد.

بوکان سومین شهر مهاجرپذیر ایران^[۱۳] و دومین شهر پس از ارومیه از نظر سطح باسوادی است. به این شهر لقب‌های «عروس شهرهای ایران»،^[۱۴] «عروس غرب ایران»،^[۱۵] و شیرازکردستان داده شده است.

منبع ویکی پدیا