داستان

بلو نامه می‌فرستاد، نامه‌های ملتمسانه که قرار بود جای کوچکی را در قلب مادرمان نرم کند. نامه‌ها زیاد، بی‌امان و وقت‌شناس‌تر از صورت‌حساب‌ها بودند. با قبض‌های برق و گاز و تلفن و اخطاریه‌ی پرداخت اجاره می‌سُریدند تو، همراه با پاکت‌نامه‌های درازِ شماره‌ی ده و قاطیِ پاکت‌نامه‌های کوچکِ پُری که کارمندهای شرکت‌های کارت‌های اعتباری می‌فرستند. ماه‌ها، نامه‌های بلو از یک مرکز توان‌بخشی در شمال نیویورک می‌رسید که همه‌شان خطاب به مادرم بودند. بعد یکی از نامه‌ها از بروکلین آمد که خطاب به برادرم پیتر نوشته شده بود. بلو، به خیالش داشت زبان می‌ریخت اما مادرمان می‌دانست چی توی سرش است.

فهرست مطالب

محمد غزالی/ سقف پوسیده، از مجموعه‌ی «یادداشت برداری»-۱۳۸۴

داستان

من یک خانه‌ی معمولی دارم با یک سوراخ توی سقف آن. از روی این مبلی که نشسته‌ام می‌توانم بیشتر آشپزخانه‌ی همسایه را ببینم. توستر سفید و کوچک‌شان صدا می‌کند و نان‌ها را پس می‌دهد. زن همسایه‌ی طبقه‌ی بالایی روسری‌اش را مرتب می‌کند و از روی سوراخ بالای سرم می‌پرد آن‌طرف که برشان دارد. قرار گذاشته‌ایم هربار سلام نکنیم. من هرروز چند‌بار از زیر این سوراخ رد می‌شوم و آن‌ها هم چندبار از رویش می‌پرند، می‌روند توی آشپزخانه و چیزی برمی‌دارند. زن یک کت‌وشلوار خاکستری ساده دارد، روسری‌اش پر از خال‌های مشکی است و دوخت لبه‌ی جیپ سمت چپش کمی باز شده است. بیشتر وقت‌ها که جست می‌زند آن‌ طرف، همین لباس تنش است. معمولا جفت‌پا می‌پرد. بعضی وقت‌ها در آن یک‌ثانیه‌ای که توی هوا است به این فکر می‌کنم که چرا یک تخته نمی‌گذارد روی سوراخ. در این یک‌ماه، تقریبا تمام کارهای معمولی‌اش را انجام می‌دهد. چیزی درست می‌کند و می‌خورد. راه می‌رود و به در و دیوار نگاه می‌کند. تا حالا هیچ‌وقت ندیده‌ام گریه کند. بعضی‌وقت‌ها که توی هواست انگار صحنه را آهسته می‌کند و همان بالا به اتفاق‌هایی که افتاده، فکر می‌کند.
کمی خرده‌ی گچ از سقف می‌ریزد پایین. شوهرش سرش را می‌آورد دمِ سوراخ. نشسته و نیم‌تنه‌اش را کمی جلو داده تا من را ببیند.

«سلام.»

داستان

داستان

حتی جیش هم نداشت. نشسته بود سر کاسه و زل زده بود به انیس و با انگشت‏هایش بازی می‏‌کرد. توی هم گره‏‌شان می‌‏زد و چشمش به انیس بود، بعد دست از سر انگشت‏هایش برداشت و پرسید: «گربه‏‌ها چطوری می‏میرن؟»

انیس گفت: «مثل آدما، مریض می‏‌شن یا پیر می‌‏شن و می‏‌میرن.»

از همین بچگی‏‌اش معلوم بود که آدم صبح نیست. صبح‏‌ها هزارتا حیله سرهم می‏‌کرد تا بیشتر بخوابد و صبحانه نخورد. یک‏‌روز خواب بد دیده بود. یک‏‌روز دلش درد می‌‏کرد. یک‏‌روز که سرشیر صبحانه نبود، قهر می‌‏کرد. یک‏روز که کره‌ی شکلاتی نداشتند، دوباره برمی‏‌گشت توی رخت‌خوابش. امروز هم گربه‌‏ها بودند. شاید هم از مهمانی شب بو برده بود و داشت از سر صبح بدقلقی می‏‌کرد. انیس گفت: «اگه جیش نداری زود باش. الکی این‌جا نشین با انگشتات بازی کن.»
رادمهر گفت: «من صبحونه نمی‏‌خورما.» و دستِ کوچکش را زیر شیر آب شست. انیس گفت: «حق نداری بری توی حیاط، فردا هم خرگوشت رو پس می‏‌دم.»
«من این صبحونه‏‌ها رو دوس ندارم. شیر می‌‏خوام.»

«توی ‌هلیم شیر هم هست. بهونه‌ی الکی هم نگیر.»

دخترک شانزده ساله بود که برای اولین بار عاشق پسر شد.. پسر قدبلند بود، صدای بمی داشت و همیشه شاگرد اول کلاس بود. دختر خجالتی نبود اما نمی خواست احساسات خود را به پسر ابراز کند، از اینکه راز این عشق را در قلبش نگه می داشت و دورادور او را می دید احساس خوشبختی می کرد.
در آن روزها، حتی یک سلام به یکدیگر، دل دختر را گرم می کرد. او که ساختن ستاره های کاغذی را یاد گرفته بود هر روز روی کاغذ کوچکی یک جمله برای پسر می نوشت و کاغذ را به شکل ستاره ای زیبا تا می کرد و داخل یک بطری بزرگ می انداخت. دختر با دیدن پیکر برازنده پسر با خود می گفت پسری مثل او دختری با موهای بلند و چشمان درشت را دوست خواهد داشت.

من میروم ...

بوی هوس

عشق آسماني

زني از خانه بيرون آمد و سه پيرمرد را با چهره های زیبا جلوي در ديد.
به آنها گفت: « من شما را نمي شناسم ولي فکر مي کنم گرسنه باشيد، بفرمائيد داخل تا چيزي براي خوردن به شما بدهم.»
آنها پرسيدند:« آيا شوهرتان خانه است؟»
زن گفت: « نه، او به دنبال کاري بيرون از خانه رفته.»
آنها گفتند: « پس ما نمي توانيم وارد شويم منتظر می مانیم.»
عصر وقتي شوهر به خانه برگشت، زن ماجرا را براي او تعريف کرد.
شوهرش به او گفت: « برو به آنها بگو شوهرم آمده، بفرمائيد داخل.»
زن بيرون رفت و آنها را به خانه دعوت کرد. آنها گفتند: « ما با هم داخل خانه نمي شويم.»
زن با تعجب پرسيد: « چرا!؟» يکي از پيرمردها به ديگري اشاره کرد و گفت:« نام او ثروت است.» و به پيرمرد ديگر اشاره کرد و گفت:« نام او موفقيت است. و نام من عشق است، حالا انتخاب کنيد که کدام يک از ما وارد خانه شما شويم.»
زن پيش شوهرش برگشت و ماجرا را تعريف کرد. شوهـر گفت:« چه خوب، ثـروت را دعوت کنيم تا خانه مان پر از ثروت شود! » ولي همسرش مخالفت کرد و گفت:« چرا موفقيت را دعوت نکنيم؟»
فرزند خانه که سخنان آنها را مي شنيد، پيشنهاد کرد:« بگذاريد عشق را دعوت کنيم تا خانه پر از عشق و محبت شود.»
مرد و زن هر دو موافقت کردند. زن بيرون رفت و گفت:« کدام يک از شما عشق است؟ او مهمان ماست.»
عشق بلند شد و ثروت و موفقيت هم بلند شدند و دنبال او راه افتادند. زن با تعجب پرسيد:« شما ديگر چرا مي آييد؟»
پيرمردها با هم گفتند:« اگر شما ثروت يا موفقيت را دعوت مي کرديد، بقيه نمي آمدند ولي هرجا که عشق است ثروت و موفقيت هم هست! »

آری... با عشق هر آنچه که می خواهید می توانید به دست آوردید

مرد و زن جوانی سوار بر موتور در دل شب می راندند.آنها عاشقانه یکدیگر را دوست داشتند.
زن جوان: یواش تر برو، من می ترسم.
مرد جوان: نه، اینجوری خیلی بهتره.
زن جوان: خواهش میکنم ، من خیلی می ترسم.
مرد جوان: خوب، اما اول باید بگی که دوستم داری.
زن جوان: دوستت دارم، حالا میشه یواش تر برونی.
مرد جوان: منو محکم بگیر.
زن جوان: خوب حالا میشه یواش تر بری.
مرد جوان: باشه به شرط اینکه کلاه کاسکت منو برداری و روی سر خودت بذاری، آخه نمیتونم راحت برونم، اذیتم میکنه.

روز بعد واقعه ای در روزنامه ثبت شده بود. برخورد موتور سیکلت با ساختمان حادثه آفرید. در این سانحه که به دلیل بریدن ترمز موتورسیکلت رخ داد، یکی از دو سرنشین زنده ماند و دیگری درگذشت. مرد جوان از خالی شدن ترمز آگاهی یافته بود. پس بدون اینکه زن جوان را مطلع کند با ترفندی کلاه کاسکت را بر سر او گذاشت و خواست تا برای آخرین بار دوستت دارم را از زبان او بشنود و خودش رفت تا او زنده بماند. دمی می آید و بازدمی میرود. اما زندگی غیر از این است و ارزش آن در لحظاتی تجلی می یابد که نفس آدمی را می برد.